σκέψεις τραίνων

τραίνα ράγες αποβάθρες και αναμονές κυρίως αναμονές. αυτές είναι οι πιο σημαντικές. εκεί γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους, συνομιλείς μαζί τους ή κρυφακούς και θες κάποιες φορές απελπισμένα να επέμβεις αλλά βλέπεις δεν μπορείς πάντα. κάθεσαι πάντα στο παράθυρο θες να μετράς το χρόνο που περνάει με το βλέμμα  προς τις ράγες γιατί καθώς τρέχουν κι αυτές  έχεις την  ψευδαίσθηση ότι όλα θα περάσουν έτσι τόσο γρήγορα χωρίς πολλή σκέψη χωρίς δικαιολογία χωρίς θυμό ίσως και χωρίς πόνο. για το τοπίο ούτε που νοιάζεσαι. μόνο όταν η φωνή από το μεγάφωνο αναγγείλει τον επόμενο προορισμό και το τραίνο σταματήσει θα σηκώσεις λίγο το βλέμμα και θα κοιτάξεις αδιάφορα όσο πιάνει το οπτικό σου πεδίο στο παράθυρο. ίσως κάποιες φορές αν έχεις κέφι διάθεση και κουράγιο να ανασηκωθείς λίγο από το κάθισμά σου και να δεις πιο πέρα. μέσα σου βέβαια μετράς τους σταθμούς που υπολείπονται για τον προορισμό σου και άλλες φορές χαίρεσαι που καθυστερούν και μερικές άλλες λυπάσαι. θα ήθελες να είχες λίγο ακόμα χρόνο να απολαύσεις τη διαδρομή. αυτό όμως δεν γίνεται και το διαπιστώνεις όταν πια είναι αργά, όταν έχεις ήδη κατέβει και σκέφτεσαι  ότι θα μπορούσες σήμερα να καθυστερήσεις λίγο και καθυσυχάζεις τον εαυτό σου ότι την επόμενη φορά αυτό θα κάνεις. αλλά δεν γίνεται σχεδόν ποτέ γιατί ξεχνάς την υπόσχεση που έδωσες στον εαυτό σου και τη θυμάσαι πάλι μόλις έχεις ήδη κατεβεί. γιατί απλά έτσι συμβαίνει στην πραγματική ζωή.

ΣΕ ΜΙΑΝ ΆΛΛΗ ΖΩΉ

 

 Αναζήτησε μέσα στο πλήθος τη μορφή εκείνης που αγάπησε, νομίζοντας πως θα τη δει κάπου να περνάει, να κάθεται, να μιλά, να γελά, να χαμογελά. Σκόρπιες φιγούρες στη σκόνη του χρόνου, στο διάβα των πόθων, στον ίσκιο των ελπίδων, εκεί που καθόταν  να ξαποστάσει από την κούραση των ανεκπλήρωτων ονείρων. Αβάσταχτο μα επικοδομητικό το συναίσθημα καθώς γλιστρούσε μέσα από τα χέρια του η άμμος και τα βότσαλα της αγαπημένης θάλασσας. Καθισμένος στην ακτή, μόνος μέσα στην απεραντοσύνη του ωκεανού δεν θέλησε τίποτε άλλο πέρα από τον πόνο του μη εφικτού. Ήθελε  να τον πλημμυρίσει αυτό το συναίσθημα μέχρι να τον πνίξει και να πεθάνει μόνο και μόνο για να την ξαναδεί να περνά και να του χαμογελά σε μια άλλη ζωή σε έναν άλλο χωροχρόνο, σε έναν άλλον κόσμο.

Miles Davis

με αφορμή την επέτειο από το θάνατο του Miles Davis το 1991:  

το 1957 ο Miles Davis ηχογραφεί  μέσα σε μια μέρα όλο το υλικό για την ταινία "Ασανέρ για δολοφόνους" σε σκηνοθεσία Louis Malle και πρωταγωνιστές την Jeanne Moreau και τον Λίνο Βεντούρα. Ο αμερικάνος μουσικός έπαιζε τότε στο club Saint Germain στο Παρίσι. Ο βοηθός του σκηνοθέτη Ζαν Πωλ Ραπενό λάτρης της τζαζ φέρνει την ιδέα της μουσικής επένδυσης στην ταινία από τον μαύρο τρομπετίστα. Στην αρχή ο Davis ένιωσε αμήχανα αφού δεν είχε λάβει ποτέ μέρος σε τέτοιο εγχείρημα αλλά και γιατί πίστευε ότι ο νεαρός σκηνοθέτης χρειαζόταν μια τυπική μουσική συνοδεία. Ο Malle τον αφήνει ελεύθερο να αυτοσχεδιάσει.

ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΣ ΣΟΚΑΚΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Στα ίδια μέρη τα παλιά κι αγαπημένα ξαναπερπατώ, στους στενούς πλακόστρωτους και κάποιες φορές πολύβουους δρόμους της πόλης, στα πεζοδρόμια με τη πραμάτεια των εμπόρων απλωμένη πάνω τους, περνώ ανάμεσα από τους μικροπωλητές και τους πλανόδιους.  Ξέρουν κάθε μου μυστικό, δεν μπορώ να τους κρυφτώ. Με έχουν δει να κλαίω,  να αγανακτώ,  να προβληματίζομαι, να προχωρώ  με γοργά βήματα χαμένη στις σκέψεις μου, να μη με χωράει ο τόπος αλλά και να πετάω από τη χαρά μου και να σιγοψιθυρίζω  αγαπημένους στίχους...... 
ζωή που άφησα στη μέση της πιο συναρπαστικής διαδρομής, ανθρώπους που γνώρισα και την ίδια στιγμή αποφάσισα να μην τους ξανασυναντήσω.....
αλήθεια πότε φεύγουμε πραγματικά από κάπου και πότε αφήνουμε πίσω μας τον παλιό εαυτό μας;
όσους δρόμους και να πάρουμε στη διάρκεια της διαδρομής μας, όλοι θα αποδειχθούν προσωρινοί και ίσως σε κάποιες περιπτώσεις μάταιοι....πάντα θα γυρίζω πίσω στον αρχέγονο φόβο....νομίζεις ότι πήγες ένα βήμα μπροστά....πλάνη...πάντα θα επιστρέφεις όσο κι αν περιπλανιέσαι...γιατί απλά θα παραπλανάσαι, μόνο η σειρά των γραμμάτων  αλλάζει.
παραπλάνηση... περιπλάνηση.... τη ζωή μου έχω ζήσει με τους αναγραμματισμούς.

O TΟΠΟΣ ΠΟΥ ΜΕΓΑΛΩΣΑ

Ο  τόπος που μεγάλωσα  θα με εμπνέει πάντα ό,τι  κι αν γίνει όπου κι αν πάω ό,τι  κι αν σκεφτώ  τα βήματά μου θα αφήνουν τα ίχνη τους στο μικρό νησάκι του ιονίου, εκεί όπου ερωτεύθηκα, αισθάνθηκα, μύρισα απογοητεύτηκα κατάστρωσα το επόμενο σχέδιο και δεν το τήρησα ποτέ μα πάνω από όλα έπαιξα κι ένιωσα τι θα πει να έχεις γιαγιά και παππού κι ας σε μαλώνουν κι ας σε κλειδώνουν στο δωμάτιο το μεσημέρι όταν όλοι κοιμούνται γιατί έτσι πρέπει. Ήξερα πάντα ότι θα πέρναγε το μεσημέρι και το παιχνίδι θα συνεχιζόταν μπροστά στο σπίτι με τα άλλα παιδιά…. αναμνήσεις όμορφες γλυκές αγαπημένες που πονάνε αλλά κρύβουν τόση γλύκα!! Πονάνε γιατί ξέρεις μεγαλώνοντας ότι ανήκουν στο παρελθόν και μόνο εκεί… όσο μεγαλώνεις εσύ τόσο μικραίνουν εκείνες αλλά γίνονται πιο έντονες ….η γιαγιά, ο παππούς, περίεργοι άνθρωποι και τόσο αγαπημένοι το σπίτι μπροστά στο λιμάνι με τα παράθυρα να κοιτάνε τη θάλασσα και να καλωσορίζουν τους καινούριους που έρχονται για πρώτη φορά αλλά και τους παλιούς που σαν παιδιά περιμέναμε με αγωνία για να ξανασυναντηθεί η παρέα να μείνει αγαπημένη για λίγο και μετά να χωρίζουμε, να τσακωνόμαστε και να ξανασμίγουμε να προσθέτουμε καινούριους και λυπόμαστε όταν τους χάνουμε …. Παιχνίδια και κολύμπι…. παιδικά χρόνια αρωματισμένα με ιώδιο, γιασεμί , νυχτολούλουδο, χρωματισμένα με όλες τις αποχρώσεις του μπλε,  με το χρώμα της μπουκαμβίλιας και του γερανιού, με τα χρώματα της δύσης και της αυγής… ήχοι από τα κύματα της θάλασσας αλλά και τη φωνή της γιαγιάς που έβγαζε ιστορίες από το μυαλό της και μας τις διηγούνταν με τόση ζωντάνια λίγο πριν κοιμηθούμε.. καλύτερες από το μεγαλύτερο παραμυθά …  παιδικές φωνές και πατάτες τηγανητές τα  σούρουπο …. Φρέσκο ψάρι από τον παππού που τον βοηθούσαμε με τα δίχτυα του και κοπανάγαμε τα χταπόδια 100 φορές από την κάθε πλευρά για να μαλακώσουν και να μας τα μαγειρέψει η γιαγιά με κοφτό μακαρονάκι και ντομάτα…

Λένε ότι η παιδική σου ηλικία σε καθορίζει κι έτσι είναι… 

ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΤΕ

ΙΣΩΣ ΚΑΠΟΤΕ

όλα είναι εδώ, η άνοιξη, οι μνήμες, οι αγάπες, παλιές και νέες, εγώ κι εσύ. 

κάποτε θα συναντηθούμε, θαρρώ πως δεν θα αργήσει να έρθει εκείνη η ώρα

είναι πολύ κοντά αλλά και πολύ μακριά, πέρα από τη θολή γραμμή των οριζόντων αλλά και πολύ κοντά στην ακτή της γαλαζοπράσινης θάλασσας με τις μεγάλες πέτρες που ματώνουν τα πόδια καθώς τη διασχίζουν.

θα ξαναβρεθούμε κάτω από τη σκιά των ψηλών πεύκων και θα γλυστρίσουμε στις πευκοβελόνες

εσύ θα μου πιάσεις το χέρι και θα με φιλήσεις απαλά στα χείλη.... σαν αποχαιρετισμός θα μοιάζει...δεν αποχαιρετηθήκαμε ποτέ μόνο κοιτάζαμε με νόημα ο ένας τον άλλον στα μάτια χωρίς ποτέ να ανταλλάξουμε κουβέντα μόνο βλέμματα που έλεγαν τόσα πολλά και που ήταν ανίκανα να πουν κι άλλα τόσα... ναι έτσι θα γίνει ...μόνο που αυτή τη φορά θα σε κοιτάξω βαθιά στα μάτια καθώς θα απομακρύνομαι...γιατί κάποια πράγματα δεν μπορούν να συνεχίζουν να υπάρχουν παρά  μόνο μέσα στη θύμιση και στη ψυχή...

ΔΡΟΜΟΙ

ΔΡΟΜΟΙ

 

δρόμοι μεγάλοι, δρόμοι μικροί, δρόμοι φιδωτοί, τρίστρατα, δρόμοι χωρίς επιστροφή κι εσύ θέλεις να επιστρέφεις κάθε τόσο αλλά δεν μπορείς, δεν έχεις χρόνο, δεν έχεις χώρο, δεν εχεις πολλές ζωές ακόμα να ζήσεις. κι αν έχεις φτάσει όπου πίστευες και καθόσουν λίγο στη σκιά του γέρικου δέντρου για να ξαποστάσεις πάλι θα έψαχνες ποιο δρόμο να πάρεις γιατί χωρίς τους δρόμους η ζωή σου είναι μισή χωρίς νόημα. έτσι πίστεψες, όλα αυτά τα χρόνια κι έτσι έκανες. άλλες φορές δίσταζες ποιο δρόμο να πάρεις κι άλλες πάλι ήσουν σίγουρος, χωρίς δεύτερη σκέψη και απλά προχωρούσες σφυρίζοντας αδιάφορα, μύριζες τον αέρα και θρηνούσες τους παλιούς σου έρωτες, αυτούς που σε έφεραν ως εδώ, ως το χείλος του γκρεμού, ως την ύστατη στιγμή που αποφάσισες να ακολουθήσεις το ένα και μοναδικό μονοπάτι πλέον του δικού σου πεπρωμένου. και τα μονοπάτια δρόμοι είναι σημασία δεν έχει που θα σε πάνε, εμπιστεύσου τον εαυτό σου και κάνε το βήμα, το άλμα, οτιδήποτε σε περάσει απέναντι και σε προετοιμάσει για τον επόμενο δρόμο.